In 2016 heb ik in totaal 22 boeken gelezen, daarvan heb ik nu een top 5 gemaakt en die wil ik graag met jullie delen en kort even toelichten waarom ik juist die boeken in mijn top 5 vermeld.
Op één staat het eerste deel van de Millennium-trilogie Mannen die vrouwen haten van Stieg Larsson. Dat boek sprong er voor mij toch wel uit, omdat het boek zeer goed ineen zat. Het verhaal wordt langzaamaan opgebouwd om dan tot een climax te komen met de ontknoping. Mannen die vrouwen haten gaat over Mikael Blomkvist die onderzoek doet naar Wernerström. Hij publiceert een artikel over dat bedrijf, waardoor hij in de problemen komt, omdat hij het bedrijf door het slijk haalt. Mikael Blomkvist wordt kort na dit voorval aangesproken door het Vanger-concern om een oude zaak op te lossen, waarbij het nichtje van de oude Henrik Vanger zoveel jaar geleden spoorloos verdwenen is. Zo komt Mikael Blomkvist in een web van familie-intriges terecht en krijgt hij de hulp van niemand minder dan Lisbeth Salander, die zo haar eigen manier van werken heeft. De tegenstelling tussen Mikael Blomkvist, die alles volgens de regels doet en een deftig voorkomen heeft en Lisbeth Salander, die net niet de regeltjes volgt en vol tatoeages en piercings zit, wordt zeer goed uitgewerkt, wat het boek natuurlijk des te aantrekkelijker maakt. Daarom verdient dit boek een eerste plaats in mijn top 5 en natuurlijk ben ik nu zeer benieuwd naar het tweede en derde deel, want er is mij al verteld geweest dat Stieg Larsson in dezelfde lijn blijft verder schrijven. Spanning verzekerd dus!
Ook Nora van Colm Tóibín kon mij in 2016 bekoren en verdient daarom een tweede plaats. Nora is een vrouw die leeft in het Ierland van de jaren 60 en heeft het niet altijd even gemakkelijk nu ze pas weduwe is geworden en alleen moet zorgen voor haar vier kinderen. Ze vindt een kantoorjob en probeert zich alleen te beredderen door hun huisje aan zee te verkopen. Nora is een prachtig portret van een vrouw die voor zichzelf en haar kinderen vecht en deed me in vele aspecten denken aan Stoner van John Williams. De manier waarop het boek geschreven is, belooft niet veel spannends, maar toch weet Tóibín een interessante karakterschets weer te geven van Nora. Toen haar man nog leefde, leefde Nora niet voluit, maar door het overlijden van haar man, stelt ze zich open voor andere mensen en leert ze zingen in een koor. Ze doorgaat als het ware een hele evolutie en komt er als een sterkere vrouw uit. Een echte must dus om te lezen, als je niet van het spannende genre houdt, maar graag leest over de ontwikkeling van een personage.
Op drie komt dan Woesten van Kris Van Steenberge. Ik heb lang gewacht om het te lezen en ik weet eigenlijk niet waarom, want wat een mooi boek was dit wel niet? Kris Van Steenberge speelt met de verschillende perspectieven van de hoofdpersonages en vormt zo zijn verhaal. Hij vertelt via de verschillende personages een deel van het verhaal en door daar iedere keer een andere perspectief aan toe te voegen, vloeit het hele verhaal mooi ineen. Inhoudelijk vertelt Kris Van Steenberge ook veel in zijn Woesten. Het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van het einde van de negentiende eeuw en de Eerste Wereldoorlog en gaat over Elisabeth en Guillaume Duponselle, die in het huwelijk treden. Elisabeth wordt zwanger van een tweeling, maar bij de geboorte blijkt de ene zoon, Valentijn, een mooie jongen te zijn, terwijl zijn broer, Nameloos, misvormd is. Het verhaal gaat over de relatie tussen Elisabeth en Guillaume die er eerst rooskleurig uitziet, maar hoe langer ze getrouwd zijn, hoe meer ze van elkaar vervreemden. Het gaat ook over de tweeling en hun relatie tot elkaar en hun ouders. Kris Van Steenberge snijdt met zijn verhaal thema’s aan zoals moord, misbruik en ontkenning.
Het vierde boek dat mijn top vijf haalt, is Italiaanse schoenen van Henning Mankell. Italiaanse schoenen speelt zich af op een eiland in Zweden, waar Fredrik Welin helemaal alleen woont, totdat er op een dag een vrouw met een rollator op het ijs staat. Het blijkt een vroegere geliefde te zijn van hem, Harriet. Ze wil een bosvennetje zien, waar hij vroeger veel over sprak en zo begint een rondreis door Zweden met heel wat verrassingen voor Fredrik Welin.
Italiaanse schoenen gaat over Fredrik Welin en zijn verleden. In het verleden is Fredrik Welin van zijn verantwoordelijkheden weggelopen. Zo heeft hij Harriet in de steek gelaten en heeft hij zijn job als dokter opgegeven na een professionele fout en leeft hij nu teruggetrokken op een eiland. Door de komst van Harriet wordt hij geconfronteerd met zijn verleden en leert hij omgaan met zijn verantwoordelijkheden. Dit boek bevat ook zeer mooie citaten, dus dit boek is enorm toegankelijk voor potloodlezers.
En last but not least, op vijf staat Onderworpen van Michel Houellebecq. In Onderworpen schrijft Houellebecq over het aan de macht komen van de islam in het jaar 2022 in Frankrijk. Op de vooravond van de verkiezingen in dat jaar, gebeuren er allerlei relletjes in het land. Het gaat nog tussen het Front National en het Fraternité Musulmane, waarbij het Fraternité Musulmane wint en zo hun leider Mohammed Ben Abbes tot president wordt verkozen. De roman gaat verder over het feit dat de Franse universiteiten omgevormd worden naar de islamitische normen en waarden, waarin het hoofdpersonage, François, een professor is aan de Sorbonne en meer bepaald een Joris-Karl Huysmans specialist is, een rol speelt. De islamitische president is eerder gematigd en wil zich voornamelijk toespitsen op het onderwijs, want de jeugd is de toekomst. Verder is hij minder geïnteresseerd in andere aspecten van de Franse politiek.
Dit boek is een visionair boek, waarin Houellebecq de toekomst probeert te voorspellen hoe het zou zijn als een islamitische president aan de macht zou zijn. Je hoeft natuurlijk niet volledig akkoord te gaan met de visie van Houellebecq op de toekomst, maar toch is het een interessante gedachteoefening. Houellebecq heeft het hier voornamelijk over de gematigde islam en helemaal niet over de extreme islam volgens mij, waarmee nu oorlog wordt gevoerd. Je moet wel wat op de hoogte zijn van de Franse politiek om goed te kunnen volgen, want Houellebecq keert terug in de geschiedenis van de Franse politiek, waardoor een ongeïnformeerd iemand misschien niet helemaal kan volgen. Ondanks de mindere aspecten aan het boek, blijft het toch een boeiend gedachte-experiment!
Zo, dit was het dan voor 2016. Ik heb veel interessante boeken gelezen, maar er moet natuurlijk een keuze gemaakt worden. Ik hoop in 2017 toch ook een aantal interessante boeken te lezen, die mij enorm kunnen boeien en dan kan ik een nieuwe top 5 vormen van het jaar 2017.